Titel:

 Wereldkinderen

 Reeks:

 Willewete – de wereld

 Auteur:

 Reina Olliver

 Aantal blz.

 24

 Illustrator:

 Eline van Lindenhuizen

 ISBN:

 9789044817881

 Uitgever:

 Clavis

 uitgavejaar

 2012

 Vertaler uit…:

 Leeftijd:

 + 4

 Originele titel:

 AVI:

 Thema’s:

 kinderen, spelen, feesten, muziek, wereld,
 eten, talen, …

 Prijs: €

 15,95

Dit boek maakt deel uit van de reeks “Willewete”,  informatieve prentenboeken voor kleuters. Eerder verscheen o.a. Zo zie ik eruit.
In dit boek maken we kennis met enkele kinderen van over de hele wereld. De reis begint in Europa, gaat dan naar Afrika, Azië, Zuid-Amerika, Noord-Amerika en eindigt in Oceanië. Bij elk continent wordt gevraagd even stil te staan bij je oren, neus, ogen, lippen, haar en voeten, die dus bij iedere mens anders zijn. Omdat de informatie zo summier is wordt er gebruik gemaakt van enkele clichés, zoals de spaghetti-etende Paola uit Italië, de in origami onderlegde Akiko uit Japan of de panfluitspelende Pablo uit Peru. Het boek mag dan een opstapje zijn voor jonge kinderen, hopelijk leren ze snel dat de wereld genuanceerder is dan het beeld dat hen hier wordt voorgeschoteld. Op een grote uitklapbare prent houden de wereldkinderen een feest. Want spelen, feesten en muziek maken zijn universeel en herkenbaar voor jonge kinderen. In een strip speelt een jongen dat hij op reis gaat en allerlei cadeautjes verzamelt voor zijn papa. Het stapelspelletje ik ga op reis en neem mee… komt hier origineel tot leven. Er volgen nog twee liedjes met bewegingen: a ram samsam (dat blijkbaar zijn oorsprong in Marokko kent) en Tiaja, zonder verwijzing naar oorsprong of muzikale notitie. De lezer krijgt nog een knutseltip mee om zelf muziekinstrumenten te maken en het boek eindigt, net als de andere boeken in de reeks, met een miniquiz. Zo moet je bijv. raden bij welke ouders drie kinderen horen. Een strikvraag, want in de bijhorende uitleg staat dat mensen soms migreren en huidkleuren zich vermengen, en dat kinderen soms door nieuwe ouders worden geadopteerd.

Inge Umans
februari 2013