· Pluizuit leest en bespreekt kinder-en jeugdboeken ·

 

 Titel:

 Hoe ik het kopbeest versloeg

 Reeks:

 

 Auteur:

 Mieke Versyp

 Aantal blz.

 92

 Illustrator:

 Trui Chielens

 ISBN:

 9789401400831

 Uitgever:

 Lannoo

 uitgavejaar

 2012

 Vertaler uit…:

 

 Leeftijd:

 + 11

 Originele titel:

 

 AVI:

 

 Thema’s:

 puberteit, opgroeien, marginaliteit, uitsluiting

 Prijs: €

 14,99

 

 

Net als Gerda Dendooven ('Jong gekweld') schreef ook Mieke Versyp een boek in opdracht van het museum Dr. Guislain en De Kopergietery nav de tentoonstelling 'Gevaarlijk Jong'.
Het overkoepelende thema van deze tentoonstelling 'Kind in gevaar' is het minst wat je over het thema van dit boek kan zeggen. Want het hoofdpersonage Talula heeft het niet onder de markt om zich staande te houden in haar familie en in deze wereld.
Zij is bijna dertien en is de middelste in een gezin met 3 oudere en 1 jongere broer en 2 jongere zussen. Het achtste kind is op komst en zal Welcome heten. Hoewel niemand erop zit te wachten...
De centrale figuur in de familie is de moeder. Zij heeft echter van opvoeden weinig kaas gegeten en is vooral met zichzelf bezig en is volgens Talula verslaafd aan zwanger zijn. De vaders zijn de grote afwezigen. Af en toe waait er een binnen (met of zonder nog een extra eigen kind erbij) en soms blijft die een tijd wonen, afhankelijk van de liefde en de behoefte van dat moment. Talula zou eigenlijk een handleiding willen over het leven, want van haar moeder of op school wordt zij er niet veel wijzer op. Zij ligt voortdurend in de knoop met zichzelf en haar omgeving. Vrienden heeft zij niet, want enkel de zogenaamde 'mislukkelingen' onder haar 'soortgenoten' geven haar enige aandacht. Het leven lijkt voor haar erg op een kippenhok, waarbij enkel het uiterlijk telt bij het bepalen van de orde.

Geen lichte kost dit verhaal, maar Versyp schrijft het toch met de nodige luchtigheid. Zij geeft blijk van een haarscherpe observatie en weet als geen ander binnen te dringen in het hoofd van een dertienjarige in een marginaal milieu.
Humor en verwondering zijn de geheime wapens om van dit verhaal geen tranendal te maken. De vaak magisch-realistische gedachtenkronkels van het hoofdpersonage creëren een fijne humor die je met veel plezier doen glimlachen.
De eeuwige (op voorhand reeds verloren) strijd van het hoofdpersonage raakt je en sleept je mee doorheen het fragmentarische verhaal dat opgebouwd is als een dagboek.
De sobere prenten in zwart, wit en rood passen hier perfect bij. Als foto's van fragmenten uit een album focussen zij op details en geven zo een luchtige meerwaarde aan de gebeurtenissen. Zij associëren op die gebeurtenissen en flirten met de realiteit. De ruwe collagestijl schept een verbeelding die je aanspreekt op het intuïtieve. Net als het verhaal tonen zij ook even goed de hardheid van het leven als de absurditeit ervan. En soms de schoonheid...

 

Eric Vanthillo
mei 2012


Ons mailadres:pluizuit@hotmail.com
Recensie gepubliceerd of aangepast op:07 juni, 2012
Legal disclaimer.Copyright Pluizuit 2012