De oorlog die mijn leven redde
Londen, 1939. Ada woont met haar broertje Jamie en haar moeder in een sjofel eenkamerappartement. Ada heeft een klompvoet en wordt daardoor door haar moeder – die erg losse handen heeft – als minderwaardig behandeld. Ze kan niet lopen en mag nooit buitenkomen. Ze mag enkel vanop een stoel achter het raam naar buiten kijken. Bij het uitbreken van de oorlog worden kinderen naar het platteland gebracht. Voor Jamie geen probleem, maar haar moeder wil Ada niet mee laten gaan. Toch weet Ada het huis mee te ontvluchten, samen met haar broertje. Ze belanden in een stadje in Kent. Alles, maar dan ook alles, is nieuw voor Ada. En de mevrouw die hen opvangt, is niet erg blij met hun komst.
Dit is een erg gevoelig en ontroerend verhaal over een gehandicapt meisje dat haar leven lang vernederd is geweest en met het uitbreken van de oorlog de kans krijgt om daar iets aan te veranderen.
De auteur heeft het zich niet gemakkelijk gemaakt door de personages erg verschillend te typeren. Ada’s moeder is een verbitterde, aan lager wal geraakte vrouw die haar kinderen nooit enige liefde heeft gegeven en er zelfs een sardonisch genoegen in schept haar dochter te kleineren en niet alleen psychologisch maar ook fysiek te straffen. Jamie groeit in Londen op als een klein straatschoffie dat overal rondhangt en steelt als hem dat lukt. Toch heeft hij een goede band met zijn oudere zus. Ada heeft een erg laag zelfbeeld maar leert stilaan voor zichzelf op te komen, wat haar niet in dank wordt afgenomen. Als ze op het platteland komen, vindt ze dat zij geen recht heeft op geluk. Zij heeft altijd voor haar broertje en zichzelf moeten zorgen en dat zal ze nu ook doen. Ze wil zich ook niet binden aan de vrouw die hen opneemt, want hun verblijf daar is toch maar tijdelijk. Die vrouw, Suzan, is in eerste instantie inderdaad weinig geneigd om veel om de kinderen te geven. Maar naargelang de tijd vordert, evolueert zij en ook de kinderen evolueren van wantrouwend afstandelijk naar een hechte band. Met vallen en opstaan weliswaar. De trauma’s die Ada en in mindere mate Jamie hebben opgelopen in hun leven, duwen hen telkens terug. Het duurt dan ook een hele tijd vooraleer Ada zichzelf ziet als een persoon. Als iemand die gewaardeerd kan worden, zelfs als haar trauma’s telkens terug de kop opsteken.
Het verhaal wordt verteld vanuit het personage van Ada, in de ik-vorm. De lezer kijkt dus mee de wereld in door de ogen van Ada. Door het gebruik van korte, eenvoudige zinnen, soms zelfs maar één woord, wint het verhaal nog aan kracht. Het verhaal eindigt positief maar wel open.
De titel is bijzonder gepast voor dit verhaal waarin het leven van Ada echt gered wordt door hun evacuatie vanwege de nakende oorlog.
De auteur heeft in het verhaal een fout of onduidelijkheid gemaakt in het tijdsverloop en een redacteur heeft enkele fouten over het hoofd gezien, maar dat doet niets af aan de kracht van dit verhaal.
Mogelijk spreekt het verhaal meisjes iets meer aan omdat het vooral focust op de gevoelens van Ada en een belangrijke rol in het verhaal weggelegd is voor paarden. Toch zal het iedereen die het leest niet onberoerd laten.
Een aanrader!
Winnaar van de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen 2019.
Pol Van Damme - januari 2017
Auteur
Kimberly Brubaker Bradley
Uitgeverij
Callenbach
Jaartal
2017
ISBN
9789026621857
Aantal pagina's
254
Prijs
€16,99
Vertaald uit
Engels
Originele titel
The War that saved my Life
Vertaler(s)
Ernst Bergboer