Titel:

 Nooit meer doen alsof

 Reeks:

 Dwarslijnen

 Auteur:

 Sonya Sones

 Aantal blz.

 150

 Illustrator:

 (omslag) Frank Maieu

 ISBN:

 90-5016-425-0

 Uitgever:

 Facet

 uitgavejaar

 2004

 Vertaler uit…:

 Engels: Walter A.P.Soethoudt

 Leeftijd:

 + 14

 Thema’s:

 psychiatrie, zus-zus-relatie, gezin, verliefdheid

 Prijs: €

 14,95

Met ‘Dwarslijnen’ lanceert de uitgeverij Facet een nieuwe serie voor niet-lezers vanaf 13 jaar. Doel van deze serie is niet om hen eenvoudig leesvoer te bezorgen, maar om hen mee te slepen in volwaardige verhalen op een beperkt aantal bladzijden.
Als alle boeken in de reeks zo goed en bijzonder zijn als dit, dan belooft dat een sterke serie te worden!
De ondertitel ‘Wat er gebeurde toen mijn grote zus gek werd.’ verklaart meteen het thema van dit boek.
Van het ene moment op het andere, op een kerstavond, krijgt grote zus van 19 een zenuwinzinking en moet ze opgenomen worden in de gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis.
Door een opeenvolging van niet rijmende proza-gedichten lezen we hoe haar jongere zus van 13 dit verwerkt en hoe ze ermee omgaat.
Bezorgdheid, woede, angst voor de omgeving en voor de erfelijkheid van de ziekte, in de steek gelaten, engagement, zich afsluiten, …
Alle mogelijke emotionele prikkels overspoelen haar.
Haar proces lijkt op een intense, emotionele roetsjbaan.

Dit meeslepende verhaal heeft een bijzondere vorm door de combinatie van proza met poëzie. De chronologisch gerangschikte gedichten vertellen het verhaal op een zeer intense, emotionele wijze. Ze sleuren je als lezer mee in de belevingswereld van de jongere zus.
De auteur heeft haast een muziekstuk gecomponeerd, waarbij de toon op een organische manier verandert. Zo begint het boek vrij hard en direct en heeft het iets claustrofobisch, maar naarmate de twijfels de kop opsteken wordt het wat milder van toon. Als de toestand van grote zus verbetert komt er meer lucht in het verhaal. En als de kleine zus verliefd wordt, krijgt het idyllische ook zijn kans.
Haast elk gedicht op zich is een pareltje. De taal is eenvoudig en helder. De vaak verrassende zinswendingen doen je stilstaan bij het moment. Maar door de degelijke opbouw kan je niet anders dan het boek in één ruk uitlezen. Achteraf kan je dan nog grasduinen tussen de vele, schijnbaar eenvoudige, gedichten.
De beschrijving van de psychiatrische wereld is wel erg gruwelijk en extreem en lijkt niet meer van deze tijd. Maar als je dan in een nawoord leest dat de auteur dit allemaal zelf heeft meegemaakt met haar oudere zus, dan neem je het voor waar aan.

Eric Vanthillo