|
De
oude Nestor heeft een eigen speelgoedmuseum opgebouwd. Met veel liefde en
respect bewaart en herstelt hij oud speelgoed.
Op een dag staat er plots een meisje roerloos tussen de kasten met
speelgoed.
Vroeger heette ze Saartje, maar sinds een paar weken noemt ze zichzelf
Sara…
Het contact verloopt zeer stroef. Nestor doet zijn uiterste best om haar te
begrijpen. Dit met evenveel respect en liefde als voor zijn speelgoed. Maar
Sara ontwijkt, bijt van zich af en reageert erg grillig. Een groot geheim
doet zich vermoeden…
Geleidelijk slaagt hij erin haar te ‘ontdooien’ en ontdekt zo haar ware
aard en wat er met haar is misgelopen. Dit door zijn vele voorzichtige
pogingen, maar nog meer door haar te laten spelen met het mooie oude
speelgoed en door goed te luisteren naar wat zij tussen de woorden door
zegt.
Uiteindelijk wint hij haar vertrouwen en vertelt ze over haar broertje van
vier dat vorige maand gestorven is door een tragisch ongeval waarvoor zij
zich verantwoordelijk voelt.
Ed
Franck vertelt heel langzaam en minutieus over het proces dat Sara
doormaakt.
Niets wordt aan het toeval overgelaten. Elke stap vraagt om een reactie, en
elke reactie creëert weer een nieuwe actie.
Binnen deze opbouw wisselt de harde realiteit zich mooi af met de
overstijgende magie. Zo groeien de beide personages traagjes naar elkaar
toe.
Het speelgoed is daarbij van bijzonder (therapeutisch) belang, net als het
geduld en de warme liefde van de oude man.
De nauwkeurige vertelstijl is mooi en breekbaar, maar wel erg lang
uitgesponnen. Saaiheid en het gevoel van herhaling komen soms bovendrijven.
Een iets meer gebalde vertelling had het verhaal ten goede gekomen.
Ed Franck weet intense beelden op te roepen met een minimum aan woorden.
Maar af en toe klinkt het wat geforceerd of te bedacht. Op die momenten
geloof je niet wat Sara zegt.
Niemand beter dan Carll Cneut had dit weemoedige verhaal kunnen illustreren.
Zijn herkenbare stijl is al even breekbaar als het verhaal. Hij vindt in
zijn tekeningen de perfecte mix tussen pure illustratie en het oproepen van
een eigen sfeer.
De kleuren, de expressie en de verhoudingen, alles straalt een grote
intensiteit uit die je niet onberoerd kan laten.
Eric Vanthillo
|