Pluizuit leest en bespreekt kinder-en jeugdboeken.

 Titel:

 Zie ik je nog eens terug ?

 Reeks :

 

 Auteur:

 Ed Franck

 Aantal blz.

 64

 Illustrator:

 Carll Cneut

 ISBN :

 90-451-0063-0

 Uitgever :

 Querido

 uitgavejaar

 2003

 Vertaler uit…:

 

 Leeftijd :

 + 9

 Thema’s:

 verdriet, dood, verwerking, vriendschap

 Prijs: €

 12,50

 

 

De oude Nestor heeft een eigen speelgoedmuseum opgebouwd. Met veel liefde en respect bewaart en herstelt hij oud speelgoed.
Op een dag staat er plots een meisje roerloos tussen de kasten met speelgoed.
Vroeger heette ze Saartje, maar sinds een paar weken noemt ze zichzelf Sara…
Het contact verloopt zeer stroef. Nestor doet zijn uiterste best om haar te begrijpen. Dit met evenveel respect en liefde als voor zijn speelgoed. Maar Sara ontwijkt, bijt van zich af en reageert erg grillig. Een groot geheim doet zich vermoeden…
Geleidelijk slaagt hij erin haar te ‘ontdooien’ en ontdekt zo haar ware aard en wat er met haar is misgelopen. Dit door zijn vele voorzichtige pogingen, maar nog meer door haar te laten spelen met het mooie oude speelgoed en door goed te luisteren naar wat zij tussen de woorden door zegt.
Uiteindelijk wint hij haar vertrouwen en vertelt ze over haar broertje van vier dat vorige maand gestorven is door een tragisch ongeval waarvoor zij zich verantwoordelijk voelt.

Ed Franck vertelt heel langzaam en minutieus over het proces dat Sara doormaakt.
Niets wordt aan het toeval overgelaten. Elke stap vraagt om een reactie, en elke reactie creëert weer een nieuwe actie.
Binnen deze opbouw wisselt de harde realiteit zich mooi af met de overstijgende magie. Zo groeien de beide personages traagjes naar elkaar toe.
Het speelgoed is daarbij van bijzonder (therapeutisch) belang, net als het geduld en de warme liefde van de oude man.
De nauwkeurige vertelstijl is mooi en breekbaar, maar wel erg lang uitgesponnen. Saaiheid en het gevoel van herhaling komen soms bovendrijven. Een iets meer gebalde vertelling had het verhaal ten goede gekomen.
Ed Franck weet intense beelden op te roepen met een minimum aan woorden. Maar af en toe klinkt het wat geforceerd of te bedacht. Op die momenten geloof je niet wat Sara zegt.
Niemand beter dan Carll Cneut had dit weemoedige verhaal kunnen illustreren.
Zijn herkenbare stijl is al even breekbaar als het verhaal. Hij vindt in zijn tekeningen de perfecte mix tussen pure illustratie en het oproepen van een eigen sfeer.
De kleuren, de expressie en de verhoudingen, alles straalt een grote intensiteit uit die je niet onberoerd kan laten.


Eric Vanthillo


Ons mailadres:pluizuit@hotmail.com

Recensie gemaakt of aangepast op:07 maart, 2005